Dorothée en ezels
Op vakantie in zuidelijke streken was mijn dag altijd goed als ik een of meerdere ezeltjes had gezien en liefst ook had kunnen aaien en met hen praten. Dat resulteerde enkele jaren geleden in de komst van mijn liefjes Blanche en Nounou (graag Frans uitspreken), die ruim anderhalf jaar een groot deel van mijn ritme bepaalden. ’s Avonds rond 9 uur nog even naar de wei, Orion wakend boven hun stalletje, hun verwachtingsvolle ‘fluister’-balkjes omdat ze wisten dat ik met een paar handjes overheerlijke ezelmuesli kwam, en welterustenkusjes op de grijs-witte rug (lekker branderige lucht) en op de bruine (‘gewone’ lekkere ezelvachtlucht). Zij waren dan maar vast aan het stro begonnen dat eigenlijk als hun bedje bedoeld was, dus dan begon het stro-slepen weer opnieuw. Tot mijn verdriet pasten zij wat energie en gedrag betreft echter niet goed bij elkaar en moest ik de opvang vragen om een goed, nieuw adres voor hen te zoeken, liefst bij een ezel die een goed speelmaatje voor Nounou zou kunnen zijn. Dat is wonderwel gelukt, en ondanks het feit dat ik hen nog steeds mis, ben ik ook gelukkig voor ze.
Daarna brak de tijd van de adoptie-ezels aan: zo heb ik ‘mi burra’ Jasmin in El Refugio del Burrito in Fuente de Piedra (Zuid-Spanje) en Rosa bij de Ezelsociëteit in Zeist, beide vrij kleine, eigenwijze liefjes. Zo kan ik toch met ezels zijn – c’est si bien au pays des longues oreilles! - en van alles voor hen doen. Ezelleed is helaas zelfs hier, in Nederland.
Daarna brak de tijd van de adoptie-ezels aan: zo heb ik ‘mi burra’ Jasmin in El Refugio del Burrito in Fuente de Piedra (Zuid-Spanje) en Rosa bij de Ezelsociëteit in Zeist, beide vrij kleine, eigenwijze liefjes. Zo kan ik toch met ezels zijn – c’est si bien au pays des longues oreilles! - en van alles voor hen doen. Ezelleed is helaas zelfs hier, in Nederland.
DOROTHÉE and Donkeys
Nounou, Blanche & Bruno
When on holidays in southern regions, my day would be made whenever I’d seen one or more donkeys, and even perfect when I’d been able to cuddle them and talk with them. Some years ago this resulted in the arrival of my sweethearts Blanche and Nounou, who would be dominating my daily rhythm for over a year and a half. At 9 pm a last visit to their field, Orion watching over their stable, their sweet, expectant ‘whisper-braying’ because they knew I’d come with a few handfuls of delicious donkey muesli. Good-night kisses on the grey-white back (special, sort of burning smell) and on the brown one (simple, good smell of donkey coat). In the meantime they would have started eating the straw meant for their bed, so then the straw-hauling would start again.
However, their levels of energy and their behaviour unfortunately were not matching at all and I had to ask the sanctuary they came from to find a good, new home for them, preferably a place where they could join another donkey who’d be a good playmate for Nounou. A wonderful place was found and although I still miss them, I also feel happy for them.
Then the era of the adoptive donkeys started: I have ‘mi burra’ Jasmin in Fuente de Piedra (Southern Spain), and Rosa at De Ezelsociëteit in Zeist, both rather small darlings with a will of their own. Thus I am still with donkeys – c’est si bien au pays des longues oreilles! – and able to do some good for them. Unfortunately there is a lot of donkey misery around, even in the Netherlands.
